"- Şayet bir sevgilin yoksa herkes sevgilindir.
Bu sabahki Hallmark tebrik kartı, o lanet olası kovboyun inceliği. Etrafta gözlüğümü arandım. The Laughing Policeman kitabının yıpranmış kapağı ve ucunda Etiyopya haçı olan bir zincirle beraber çarşafların altındaydı. Nasıl oluyor da hep ortaya çıkmayı başarıyordu? Peki bugünün sevgililer günü olduğunu nereden biliyordu? Mokasenlerimi ayağıma geçirdim ve hafif somurtkan bir şekilde ayaklarımı sürüye sürüye banyoya yürüdüm. Kirpiklerim çapaklanmıştı ve gözlüğümün camları parmak izleriyle doluydu. Gzökapaklarıma sıcak havlu bastırdım ve Fildişi Sahili'ndeki genç bir köylüye bir zamanlar çekyat görevi görmüş olan alçak, ahşap banka baktım. Beyaz frak gömleklerden, yıllar içinde yıpranmış eski püskü tişörtlerden ve Fred'in eprimiş eski pazen gömleklerinden oluşan ufak bir yığın vardı. Fred'in giysilerinin tadilini bile ben yapıyordum, diye geçiriyordum içimden. Kırmızı siyah kareli bir tanesini seçtim; iyi bir seçim gibi göründü. Yerden tulumumu aldım ve içindeki çorapları silkeledim.
Hayır, sevgilim yoktu, dolayısıyla da kovboy muhtemelen haklıydı. Bir sevgiliniz olmadığında herkes potansiyel sevgilinizdir. Günü tüm dünyaya göndermek üzere kırmızı elişi kağıdına dantel kalpler yapıştırarak geçirmek zorunda kalma korkusuyla bu düşüncemi kendime saklamaya karar verdim.
Dünya olup biten her şeydir. Wittgenstein'ın Tractatus Logico'sunda kavranması kolay fakat yıkması imkansız, gerçekten şık, esprili bir incelik var. Kağıt bir altlığın üzerine bunu bastırıp sokaktan geçen bir yabancının cebine atabilirdim. Ya da belki Wittgenstein sevgilim olabilirdi. Norveç'te bir dağ yamacında, küçük, kırmızı bir evde hırçın bir sessizlik içinde yaşayıp gidebilirdik."
Patti Smith
M Treni
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.